2006
27
wrz
Paryż, c.d. oraz dalsza podróż po Francji
Francja, Paris
Przejechano 2045 km
Dzisiejszy dzień był istnym szaleństwem. Najpierw musieliśmy się wymeldować z hotelu, odebrać samochód z parkingu strzeżonego, pojechać do Luwru, a na koniec dojechać w okolice Awinionu - naszej kolejnej bazy wypadowej. Pierwsze dwie rzeczy udało nam się załatwić bez większych problemów. W drodze do Luwru kilkakrotnie zawiesił się nasz nawigator, więc nieco błądziliśmy. W końcu znaleźliśmy parking dla autokarów (nasz bus jest prawie autokarem) i zaparkowaliśmy pod samym Luwrem.
Osoby niepełnosprawne wraz z opiekunami mogą zwiedzać Luwr za darmo. Kupiliśmy zatem jeden bilet i ruszyliśmy korytarzami pałacu. Bardzo dużo czasu zajęłoby opisanie wszystkiego, co zobaczyliśmy. Jedno jest pewne. Na to zwiedzanie i kilka dni byłoby za mało. Tymczasem musieliśmy zmieścić się w kilku godzinach. Jakoś się udało.
Oczywiście w Luwrze najbardziej popularna jest Mona Liza. Przed jej obrazem gromadzi się tłum. Trudno nawet dopchać się, żeby zobaczyć tajemniczy uśmiech namalowany pędzlem Leonarda da Vinci. Na szczęście zostaliśmy dopuszczeni bardzo blisko obrazu, a Marek postarał się o specjalną przepustkę, aby uwiecznić ten moment na zdjęciu. W Luwrze nie można wszak robić zdjęć.
Po zwiedzeniu słynnego muzeum udaliśmy się na południe Francji, przejeżdżając ponad 600 kilometrów. Nocleg mieliśmy w uroczej miejscowości, której korzenie sięgają starożytnego Rzymu - o dźwięcznej nazwie Orange. W Prowansji autochtoni są bardzo uczynni i mili. Co prawda po angielsku mówią bardzo kiepsko, ale w takich sytuacjach zbawienny okazuje się język ciała.
Gdy zapytaliśmy o nasz nocleg, pewna miła pani poinformowała nas, wskakując na swój rower i machając ręką, abyśmy za nią podążali. Usiłowała nakierować nas na poszukiwany obiekt. Udało się. Pokoiki okazały się niezwykle przytulne, lecz bardzo małe. Na domiar złego znajdowały się na trzecim piętrze, były kompletnie nieprzystosowane dla osób na wózkach. Nawet w samym pokoju były schody! Ale da się żyć. Nie ma co narzekać, jeśli ma się obok siebie tak wspaniałych opiekunów jak Kasia, Marek i Krzyś. 
Osoby niepełnosprawne wraz z opiekunami mogą zwiedzać Luwr za darmo. Kupiliśmy zatem jeden bilet i ruszyliśmy korytarzami pałacu. Bardzo dużo czasu zajęłoby opisanie wszystkiego, co zobaczyliśmy. Jedno jest pewne. Na to zwiedzanie i kilka dni byłoby za mało. Tymczasem musieliśmy zmieścić się w kilku godzinach. Jakoś się udało.
Oczywiście w Luwrze najbardziej popularna jest Mona Liza. Przed jej obrazem gromadzi się tłum. Trudno nawet dopchać się, żeby zobaczyć tajemniczy uśmiech namalowany pędzlem Leonarda da Vinci. Na szczęście zostaliśmy dopuszczeni bardzo blisko obrazu, a Marek postarał się o specjalną przepustkę, aby uwiecznić ten moment na zdjęciu. W Luwrze nie można wszak robić zdjęć.
Po zwiedzeniu słynnego muzeum udaliśmy się na południe Francji, przejeżdżając ponad 600 kilometrów. Nocleg mieliśmy w uroczej miejscowości, której korzenie sięgają starożytnego Rzymu - o dźwięcznej nazwie Orange. W Prowansji autochtoni są bardzo uczynni i mili. Co prawda po angielsku mówią bardzo kiepsko, ale w takich sytuacjach zbawienny okazuje się język ciała.
Gdy zapytaliśmy o nasz nocleg, pewna miła pani poinformowała nas, wskakując na swój rower i machając ręką, abyśmy za nią podążali. Usiłowała nakierować nas na poszukiwany obiekt. Udało się. Pokoiki okazały się niezwykle przytulne, lecz bardzo małe. Na domiar złego znajdowały się na trzecim piętrze, były kompletnie nieprzystosowane dla osób na wózkach. Nawet w samym pokoju były schody! Ale da się żyć. Nie ma co narzekać, jeśli ma się obok siebie tak wspaniałych opiekunów jak Kasia, Marek i Krzyś.
Zdjęcia (2)
Zasoby: 
75 
50 
330 
4
34.581 
22.046 
1.100.691 
3.423 
